Od kiedy HBO wyemitowało „Euforię”, seriale dla młodej widowni przestały być traktowane jako mniej prestiżowe. A ponieważ uniwersum „Euforii” rozrasta się, serial powstanie w

Date: 14:00 Serial Teen Dramy to seriale o nastolatkach przeznaczone dla nastolatków. Nie jestem nastolatką, więc dlaczego oglądam coś, co nie jest przeznaczone dla mnie? Ten temat poruszaliśmy na Serialkonie, jednak czuję niedosyt (no dobra, prawda jest taka, że chyba nikt nie jest w stanie skupić się na naszej dyskusji, gdy ciągle kręcę się na krześle jak opętana, więc najrozsądniej napisać tekst bez rozpraszaczy), więc postanowiłam poświęcić temu chwilę, by ponownie się tym zająć. Czy dorosłych w ogóle mogą jeszcze interesować problemy nastolatków? Ciężkie pytanie. Teoretycznie tak z dwóch powodów. Pierwszym, bardzo mało prawdopodobnym może być chęć spojrzenia na świat i współczesne rozterki oczami nastolatków (myślałby kto, że takie seriale mają się w jakikolwiek sposób do rzeczywistości, pyf!), by lepiej zrozumieć swoje dziecko. Tylko nigdy nie przyłapałam na oglądaniu teen dram żadnego rodzica mającego w domu nastolatka. Jednak żywego dziobaka też nie widziałam, a to nie znaczy, że nie istnieje, prawda? Drugim i zarazem bardziej realnym powodem jest to miłe uczucie związane z oglądaniem na ekranie pierwszych miłości i burzliwych związków, które w pewnym stopniu potrafią nam przypomnieć, jak sami je nie tak dawno przeżywaliśmy. Lekka nostalgia, z której nie zawsze zdajemy sobie w pełni sprawę to chyba jedyna w miarę logiczna odpowiedź, która wyjaśniałaby, dlaczego interesują nas problemy bohaterów. Niemniej wydaje mi się, że oglądamy Teen Dramy nie dlatego, że te problemy nas interesują, ale przez to, w jaki sposób działa na nas ten typ serialu. Przykładowo ja oglądam je w celach stricte relaksacyjnych, bo gwarantują pełne odmóżdżenie. Nie muszę drżeć o los ulubionego bohatera, bo są marne szansę, że go zaszlachtują, jak w np. "Grze o tron". Nie muszę irytować się, że twórcy wykazują kompletny brak znajomości historii (albo mają ją w wiadomo gdzie!), jak w "Reign". Nie próbuję rozwikłać tajemnic zagadkowego morderstwa, jak często robię przy oglądaniu seriali kryminalnych. Zwyczajnie mogę sobie odpocząć przy podziwianiu pięknych sukienek, prostych intryg i przystojnych aktorów. Przy tym jak często w naszym życiu możemy zobaczyć wspaniałe bale maskowe, na które aż chciałoby się wybrać, a dla bohaterów wydają się codziennością? Nazwijcie mnie płytką, ale chyba każdy potrzebuję czasami chwili prostego, nieskomplikowanego relaksu połączonego z przyjemnym, przyciągającym wzrok rozpraszaczem. Zresztą Teen Dramy są wylęgarnią wszelkiej maści zaklepańców (tj fikcyjnych bohaterów, do których bez cienia wyrzutów można robić maślane oczy, a raczej do ekranu, gdy zaklepańcy się pojawiają). Dodatkowo wiele Teen Dram to seriale fantastyczne... właściwie to wiele seriali z wątkami fantastycznymi jest teen dramami, więc siłą rzeczy czuję się zobligowana do oglądania. Pomyślcie tylko co czuje człowiek, który ma ochotę obejrzeć serial o istotach nadprzyrodzonych lub w klimacie post-apo. Wygląda to mniej więcej seriali o wampirach, które nie są teen dramami mamy do dyspozycji True Blood (baaaardzo zły serial), Being Human (nope!) i Draculę (ech...), zaś wśród nastoletnich wampirów The Vampire Diaries (Z Damonem!) i The Originals (Gosiarella approved!). Seriale o wilkołakach ogólnie są słabe, ale i tak lepszy Teen Wolf od Bitten. Zaś seriali post-apo (nie liczyć zombiaków) poza The 100 nie znam. Prawda jest taka, że fani supernaturalnej tematyki są skazani na oglądanie Teen tym kto powiedział, że osoby dorosłe nie należą do grupy docelowej Teen Dram? Przecież stacja The CW i ABC Family zajmuje się masowym wypuszczaniem tego typu seriali. W końcu pierwsza stacja odpowiada za takie tytuły, jak Plotkara, 90210, Tajemny krąg, Pamiętniki Carrie, Pamiętniki wampirów, The Originals, Star Crossed, czy The 100. Zaś druga dała nam choćby Pretty Little Liars, Switched at Birth, The Lying Game, Dziewięć żyć Chloe King i Greek. A gdy ostatnio sprawdzałam głównym targetem The CW były kobiety w wieku od 18 do 34 lat (wiadomo, że część widzów jest poza główną grupą docelową), czyli wcale nie takie nastolatki. Niemniej najlepszą odpowiedzią na pytanie dlaczego dorośli oglądają Teen Dramy jest: a dlaczego nie? W końcu kto nam zabroni?Ps. A dlaczego wy oglądacie Teen Dramy i jakie są wasze ulubione tytuły?

Pamiętniki wampirów (HBO Max, Amazon Prime Video, Chili) Pora na seriale o wampirach i miłości. Bohaterką niniejszego jest Elena Gilbert (Nina Dobrev) – nastolatka nieświadoma, że obiekt jej westchnień jest wampirem (Paul Wesley). Wkrótce sprawy komplikują się jeszcze bardziej.

Znacie jakieś seriale podobne bo "pamiętniki wampirów "? 2012-09-08 16:35:43; Jakie znacie seriale o wampirach i magii podobne do Pamiętniki wampirów,Tajemny krąg? 2012-07-10 14:02:38; Czy znacie sagi podobne do "Pamiętniki Wampirów "? 2012-07-13 12:31:20; Jakie znacie filmy lub seriale podobne do Pamiętniki wampirów oprócz Sagi

Skoro wielu dorosłych tak lubi się bać, to dlaczego by nie postraszyć i dzieci? Oczywiście lęk trzeba odpowiednio dozować i twórcy bajek oraz seriali już od kilkudziesięciu lat stawiają czoła temu, jak mniemam, niełatwemu zadaniu. Dziś przedstawiam wam ich efekty, a że mój okres dzieciństwa przypada przede wszystkim na lata dziewięćdziesiąte, mam przyjemność powspominać tytuły, przy których niegdyś sama drżałam i nadal, mimo upływu lat, mogą bawić kolejne pokolenia. Scooby Doo (1969-…) Chyba pierwszy „horror”, jaki widziałam w życiu. Może nie każdy lubi tę bajkę, ale czy znajdzie się ktoś, kto nie zna Scooby’ego? Wszystkie odcinki opierały się na jednym schemacie i szybko zrozumiałam, że pojawiające się w nich potwory przecież nie są prawdziwe, ale jako dziecko i tak się bałam. Fred, Daphne, Velma i Kudłaty (kto wie bez sprawdzania w internecie, jak ma na imię?) wraz z tytułowym gadającym psem, gdzie się nie ruszą, zawsze trafią na jakąś zagadkę, w której biorą udział wszelakiej maści monstra, upiory i duchy. Nie mogąc pozostawić drżących ze strachu ofiar ataków monstrów bez pomocy, starają się odkryć tajemnice. Kudłaty i Scooby Doo tylko jedzą, wpadają na straszydła i uciekają, pozostała trójka szuka potworów (czasem i wspomnianych wyżej towarzyszy) i demaskuje intrygi. Mimo powtarzalności, dla mnie 10/10. Może trochę z sentymentu, a może dlatego, że nadal lubię od czasu do czasu obejrzeć jakiś odcinek. Opowiastki z krypty (1993-1999) Zawsze się złościłam: dlaczego tata może oglądać straszne rzeczy, a ja nie? Do pewnej nocy, gdy podkradłam się do drzwi pokoju rodziciela, żeby też pooglądać z ukrycia „straszne rzeczy”, a na ekranie był akurat śmiejący się Strażnik Krypty z serialu dla dorosłych – uwierzcie, trauma na kilka nocy. Ale dla tych ciekawskich dzieciaków powstała alternatywa aktorskich Opowieści z krypty. Główny bohater wprowadzający w historię i podsumowujący ją pozostał ten sam, chociaż oczywiście o znacznie przyjaźniejszym dla młodego oka wyglądzie; nie ujęto mu także poczucia humoru i cynizmu. Same historie natomiast są lekkie, zabawne, niezbyt straszne i moralizatorskie. Każdy odcinek poświęcony był innym bohaterom i historiom, które niosły mniej lub bardziej głębokie i dosłowne przesłania. Przyjemna rozrywka ucząca dzieci nie tylko, żeby na przykład dbały o środowisko, ale i… sarkazmu. Gęsia skórka (1995-1998) Mało jest wśród dorastających w latach dziewięćdziesiątych osób nieznających tego aktorskiego serialu straszącego trochę starsze dzieci. Gęsią skórkę oglądało się w wieku, w którym nie zwracało się jeszcze uwagi na kiepski polski dubbing. Któż nie pamięta psa z żółtymi świecącymi oczami z intro? Młodzi i prawdziwi, nie narysowani, aktorzy sprawiali, że można było wczuć się w „akcję” przedstawioną na małym ekranie telewizora. Wilkołaki i wampiry budziły lęk, choć gdy patrzy się na nie dziś, charakteryzacja wzbudza śmiech. Oczywiście były i absurdalne postacie, jak na przykład krwiożercza gąbka (tak, dobrze przeczytaliście). Zazwyczaj każdy odcinek opowiadał odrębną historię, a bohaterowie i straszydła nie powtarzali się. Z wyjątkiem lalki brzuchomówcy Slappy’ego, który stał się atrakcją kilku części. Przynajmniej jego pamiętam najbardziej i do dziś się zastanawiam, czy lęk do tego typu zabawek mam wrodzony, czy wywołał go we mnie omawiany serial. Chojrak tchórzliwy pies (1999-2002) Chatka pośrodku pustkowia, nie wiadomo gdzie. Wewnątrz jej mieszkańcy: starsze małżeństwo Eustachy Motyka i Muriel Motyka oraz ich fioletowy pies Chojrak. Od czasu do czasu pojawia się też gadający komputer. Dookoła, nie wiadomo skąd, różne straszydła. Pan domu niczego się nie boi, szuka cały czas sposobu na zarobienie łatwym kosztem dużych pieniędzy, co oczywiście nigdy mu nie wychodzi, i straszy swojego jedynego, biednego zwierzakaoraz obraża go, zazwyczaj krzycząc „głupi pies!”. Pani domu to natomiast ciepła osóbka, babcia, którą wszyscy chcieliby mieć, kochającą Chojraka, ale i co chwilę wpadającą w różne tarapaty, zazwyczaj nie zdając sobie nawet z tego sprawy. Tytułowy bohater to tchórz, jakich mało, który jako jedyny zdaje się dostrzegać wszystkie straszydła i zagrożenia. A że tylko on je widzi i jest ich świadom, któż inny mógłby ocalić państwa Motyków przed czyhającymi na całą trójkę niebezpieczeństwami? Po latach dochodzę do jednej konkluzji: ten serial był głupi. A i tak się go oglądało. Czy boisz się ciemności? (1990-1996) Zestawienie zamyka aktorski serial dla młodszych nastolatków, który, z tego co pamiętam, emitowanonawet nie wieczorem, a w godzinach poobiednich. Choć tematem każdej strasznej opowieści było co innego, łączył je jeden wspólny mianownik: Stowarzyszenie Ciemności. Paru znajomych w wieku nastoletnim raz w tygodniu spotykało się w nocy w lesie przy ognisku, by opowiadać sobie historie z dreszczykiem. Niekiedy nie zasiadali od razu przy ogniu, a serial zaczynał się od krótkich scenek nadających pewnej autentyczności bohaterom – po przekomarzaniach widać było, że rzeczywiście się znają, lubią i dobrze czują w swoim towarzystwie. Gdy jedna osoba brała w dłoń specjalny proszek, który wsypywała w płomienie i wypowiadała stałą formułę: „Przedstawiony z ramienia Stowarzyszenia Ciemności, nazywam tę historię…”, opowieść zaczynała się, przenosząc widza w wymyślony świat. Po jej zakończeniu wracaliśmy do grupki przestraszonych już bohaterów chcących szybko wrócić do domu. W przeciwieństwie do Gęsiej skórki dla młodszej widowni, Czy boisz się ciemności? przyjemnie jest obejrzeć sobie i dzisiaj, tak dla przypomnienia.

Being.Human, The.Nine.Lives.of.Chloe.King to taki bardziej kot niż wilkołak, Death.Valley raczej o policji walczącej z potworami, Once.Upon.a.Time nowy o potworach trochę inaczej, hemlock grove-naprawde swietny serial,choc sceny np przemiany w wilkolaka moga byc dla niektorych zbyt mocne,ciezki jest tez klimat serialu,zadnych dobrych zakonczen,mozna powiedziec ze glowni bohaterzy im wiecej

Od ostatnich kilku dekad wampiry cieszą się zaskakującą popularnością w popkulturze. Od lekkich seriali do młodzieży, poprzez horrory, a na dramatach z wątkiem filozoficznym kończąc, produkcje o tych fantastycznych, groteskowych stworzeniach niezmiennie przyciągają przed ekrany miliony widzów. Oto lista najciekawszych filmów i seriali o wampirach, spośród każdy fan dobrego kina znajdzie coś dla siebie. „Wywiad z wampirem” To jeden z najbardziej ponadczasowych filmów o wampirach, który kultowością niemal dorównuje produkcjom o losach niezapomnianego hrabiego Drakuli. „Wywiad z wampirem” powstał na podstawie książki Anne Rice o tym samym tytule, części cyklu „Kroniki wampirów”. Czym ta produkcja zasłużyła sobie na miano ponadczasowej? Przede wszystkim podchodzi do tematyki wampirów w całkiem inny sposób niż większość hollywoodzkich produkcji. „Wywiad z wampirem” pokazuje wampiry jako istoty wrażliwe, posiadające swoje wewnętrzne rozterki i kompas moralny, zamiast budować obraz bezdusznych, morderczych bestii. Ogromne wrażenie robi również gra aktorska – Brad Pitt, Tom Cruise i dwunastoletnia podczas zdjęć Kirsten Dunst pokazali prawdziwy kunszt sztuki aktorskiej. „Buffy: Postach wampirów” Ten kultowy już serial o wampirach miał swoją premierę na początku 1997 roku, jednak do dzisiaj cieszy się sporą popularnością. Podobnie jak wiele popularnych seriali o wampirach (np. „Pamiętniki wampirów”, „Czysta krew”), stworzony został z myślą o młodszej widowni. I choć w „Buffy…” nie brakuje wątków z pozoru dość płytkich, całość jest reżyserskim majstersztykiem. W serialu nic nie dzieje się bez przyczyny, postaci są wyraziste, a poważne wątki przecinają się ze scenami, które wywołują uśmiech na twarzy odbiorcy. Dzięki temu „Buffy: Postach wampirów” wciąż zachwyca młodszych i starszych widzów. Saga „Zmierzch” Na tej liście nie mogło zabraknąć serii filmów, która w znacznym stopniu wpłynęła na popularność wampirów i przyciągnęła do tej tematyki szerokie grono nowych odbiorców. Mowa tu oczywiście o serii „Zmierzch”, opartej na sadze książek Stephenie Meyer. W „Zmierzchu” wampiry w żadnym stopniu nie przypominają krwiożerczych bestii znanych z popularnego Drakuli, jako że filmy stworzone zostały z myślą o nastoletniej widowni. I choć zdania na temat serii są podzielone – jedni uważają ją za ponadczasowy hit, a inni nie mogą o niej słuchać – nie da się zaprzeczyć, że „Zmierzch” zainteresował tematyką wampirów tysiące, jeśli nie miliony osób na całym świecie. „Castlevania” Pomimo tego, że „Castlevania” jest serialem animowanym, przyciągnęła przed ekrany widzów w każdym wieku i spowodowała małe zamieszanie wśród najpopularniejszych seriali o wampirach. Ta amerykańska produkcja zadebiutowała na platformie Netflix w 2017 roku, stworzona na podstawie niezwykle popularnej serii gier komputerowych o tym samym tytule. Fabuła „Castlevanii” opowiada o losach łowcy wampirów Trevora Belmonta, który staje do walki z hrabią Drakulą. Jednym z jego sojuszników jest sam syn hrabiego, Alucard, który sprzeciwia się okrucieństwu swojego ojca. Ciekawe podejście do charakteru i moralności wampirów, wysoki poziom animacji oraz wciągająca, pełna zwrotów akcji fabuła sprawiła, że „Castlevania” obecnie znajduje się na liście największych Netflixowych hitów. KUR . 261 63 778 415 698 510 1 435

seriale o wampirach dla nastolatków